Introductie serie over gebed (deel 2/3) 

Verhuizen is stressvol … Zo waren ook de laatste weken in België echt zwaar. Niet alleen al het pakken, administratie regelen, leegruimen…ook is het zwaar afscheid te moeten nemen van familie en vrienden. Bovendien bracht het vooruitzicht van reizen in Corona tijd nog extra onzekerheden met zich mee. .. Wat het voor mij nog extra moeilijk maakte was het feit dat er veel dingen nu eenmaal door mij geregeld moesten worden. Dit was totaal geen onwil van Alexandre, maar hij leest geen Nederlands, mocht geen autorijden en ik was nu eenmaal degene die twee keer per week naar NL moest om te werken…. Op een avond werd het me echt teveel, vooral een opmerking van Alexandre….dat het allemaal wel goed zou komen…..( waarmee hij me juist probeerde te bemoedigen!) schoot verkeerd en tot mijn grote schaamte heb ik toen, totaal onterecht, op hem gescholden!. Terwijl ik mezelf hoorde foeteren wist ik al dat ik fout zat….maar de stoom moest eruit en zonder het bij te leggen (….ja inderdaad….zonder te bidden…) ging ik die avond boos naar bed…

De volgende ochtend bracht Alexandre de kinderen naar school en installeerde ik me uit gewoonte achter de computer voor de Zoom van onze Brusselse kerkelijke gemeente. Sinds corona lockdown baden de leden van de gemeente iedere maandag en vrijdag ochtend en soms ook op donderdag avond, samen via Zoom. Ik voelde me alles behalve in de ‘mood’ om mee te bidden! Maar wanneer je je broeders en zusters hun dankbaarheid hoort uitspreken tot de God die ons zoveel liefheeft,…als je ze hoort vragen om vergeving, hoort bidden om Zijn kracht en hulp, dan duurt het niet lang of je beseft je dat jij degene bent die ‘out of tune’ is! Binnen een half uur had ik (zachtjes van binnen) mijn fouten van de avond ervoor aan de Heere beleden….en toen Alexandre terugkwam ook hem om vergeving gevraagd. Wat een enorme zegen is het om als koud houtskooltje gewarmd te worden door de gebeden van je broeders en zussen!!

Het doel van samen bidden is natuurlijk niet het corrigeren van je broeders of zusters, maar ik weet uit ervaring dat het een middel is waardoor we geestelijk weer ‘gestemd’ worden. Het eensgezinde gebed is een genademiddel wat God aan Zijn gemeente geeft (Handelingen 2:42)… Het is een aangename geur voor God (Openbaringen 8:3-5). Al doende: wordt Zijn Naam beleden (Romeinen 10:10), Bewijzen we ons geloof (Handelingen 9:11), doen we Zijn wil (Jesaja 56:7), groeien we in broederlijke liefde (Romeinen 12:10), sporen we elkaar aan tot liefde en goede werken (Hebreeën 10:24,25), bewaren we de eenheid van de Geest (Efeze 4:3,4), danken we Onze Vader voor alle dingen (Efeze 5:20), bidden we voor elkaar (Jacobus 5:16),  groeien we, als gemeente, in de genade van onze Heere Jezus Christus (Efeze 4:15,16) en zijn we gezamenlijk getuigen van Gods verhoring van onze gebeden (Handelingen 12:5-16).

Hier een stukje uit een preek over het ‘Onze Vader’

“…. Zelfs wanneer we dus onze binnenkamer ingaan en we ons tot Onze Hemelse Vader richtten zijn we ons bewust dat we niet alleen in deze wereld zijn. Wij zijn een van velen die allemaal komen tot dezelfde troon van Genade. Wij zijn leden van een Lichaam, soldaten in een Leger en levende stenen van een Hemelse tempel. Er is een bewustzijn deel te zijn van een groter geheel, ook in onze privé gebeden. De Christen behoort tot een grote menigte van mensen, allemaal uitverkoren in hetzelfde besluit, gekocht door hetzelfde bloed, dezelfde Geest hebbende, en onderweg zijnde naar dezelfde Stad. Daarom is zijn/haar gebed: Onze Vader, geef ons vandaag ons dagelijks brood…. Etc. Nu lieve mensen, kunt u geloven dat iemand in het verborgene bidt in het bewustzijn een deel te zijn van een groter geheel, dat diegene een sterk gebedsleven kent en vaak tot God nadert dit Bijbelse patroon volgende…zich bewust zijnde deel uit te maken van een Lichaam, maar vervolgens nooit met dat Lichaam bijeenkomt om de troon der genade te zoeken?  Als je begint te erkennen dat God niet alleen jouw Vader is, maar ook de Vader van je mede broeders en zusters, dan kan gebed in de binnenkamer niet het énige gebed voor je blijven….dan krijg je het verlangen ook in eensgezindheid, met mede soldaten en broeders, de Troon der genade te bezoeken. Wat ik probeer duidelijk te maken is dat iemand die een verborgen gebedsleven kent, ook altijd met anderen zal bidden. Tegelijkertijd is het honderd procent zeker dat iemand die nooit met anderen bidt een gebrekkig privé gebedsleven zal hebben.”

Tot zover de preek van Ds S Olyott. Het zal duidelijk zijn dat dit een stukje uit een Engelse preek is, waar Bijbel getrouwe gemeenten het als essentieel zien om óók als gemeente tot Gods genade troon te gaan. Hier in Nederland is dat in veel gemeenten geen gewoonte. Ik denk dat dat een enorm en essentieel gemis is, daar ben ik heel eerlijk in. Toen ik gisteren deze preek luisterde besloot ik dus om bovenstaande stukje te delen.  Bidden is zoiets essentieels aan het Christen zijn: wie gelooft die bidt, wie niet in God gelooft bidt niet. Zo simpel is het. Het is ‘de ademtocht van de ziel’ zonder gebed is er geen geestelijk leven. Maar gelukkig: geloven doen we niet alleen, God plaatst ons in een Lichaam, waar we samen mogen groeien in geloven, God mogen groot maken, elkaar mogen bemoedigen en liefhebben in de Heere Jezus. Het is mijn mening dat net zoals deze dingen geen werkelijkheid worden in onze persoonlijke levens zonder gebed…..zo zullen deze dingen ook geen heldere en door de Geest gewerkte realiteit worden binnen de gemeente zonder gebed.