Gebedspunten

Hier een klein stukje uit een preek die ik gisteren ochtend luisterde toen ik naar mijn werk liep. Van huis naar werk is 35 minuten, precies de lengte van een gemiddelde preek uit een preken serie die ik momenteel beluister. Hier een stukje uit een preek over het ‘Onze Vader’

“…. Zelfs wanneer we dus onze binnenkamer ingaan en we ons tot Onze Hemelse Vader richtten zijn we ons bewust dat we niet alleen in deze wereld zijn. Wij zijn een van velen die allemaal komen tot dezelfde troon van Genade, Wij zijn leden van een Lichaam, soldaten in een Leger en levende stenen van een Hemelse tempel. Er is een bewustzijn deel te zijn van een groter geheel, ook in onze privé gebeden. De Christen behoort tot een grote menigte van mensen, allemaal uitverkoren in hetzelfde besluit, gekocht door hetzelfde bloed, dezelfde Geest hebbende, en onderweg zijnde naar dezelfde Stad. Daarom is zijn/haar gebed: Onze Vader, geef ons vandaag ons dagelijks brood…. Etc. Nu lieve mensen, kunt u geloven dat iemand in het verborgene bidt in het bewustzijn een deel te zijn van een groter geheel, dat diegene een sterk gebedsleven kent en vaak tot God nadert dit Bijbelse patroon volgende…zich bewust zijnde deel uit te maken van een Lichaam, maar vervolgens nooit met dat Lichaam bijeenkomt om de troon der genade te zoeken?  Als je begint te erkennen dat God niet alleen jouw Vader is, maar ook de Vader van je mede broeders en zusters, dan kan gebed in de binnenkamer niet het énige gebed voor je blijven….dan krijg je het verlangen ook in eensgezindheid, met mede soldaten en broeders, de Troon der genade te bezoeken. Wat ik probeer duidelijk te maken is dat iemand die een verborgen gebedsleven kent, ook altijd met anderen zal bidden. Tegelijkertijd is het honderd procent zeker dat iemand die nooit met anderen bidt een gebrekkig privé gebedsleven zal hebben.”

Tot zover de preek van Ds S Ollyott. Het zal duidelijk zijn dat dit een stukje uit een Engelse preek is, waar Reformatorische kerken het als essentieel zien om óók als gemeente tot Gods genade troon te gaan. Hier in Nederland is dat in veel gemeenten geen gewoonte. Ik denk dat dat een enorm en essentieel gemis is, daar ben ik heel eerlijk in. Toen ik gisteren deze preek luisterde besloot ik dus om bovenstaande stukje te delen.  Bidden is zoiets essentieels aan het Christen zijn: wie gelooft die bidt, wie niet in God gelooft bidt niet. Zo simpel is het. Het is ‘de ademtocht van de ziel’ zonder gebed is er geen geestelijk leven. Maar gelukkig: geloven doen we niet alleen, God plaatst ons in een Lichaam, waar we samen mogen groeien in geloven, God mogen groot maken, elkaar mogen bemoedigen en liefhebben in de Heere Jezus. Het is mijn mening dat net zoals deze dingen geen werkelijkheid worden in onze persoonlijke levens zonder gebed…..zo zullen deze dingen ook geen heldere en door de Geest gewerkte realiteit worden binnen de gemeente zonder gebed.

Ten slotte denk ik dat bidden ook iets is wat we moeten en kunnen leren, juist van elkaar. Daarom een analogie: als tennissen je lust en je leven is, óf als je je beseft dat je eigenlijk heel slecht in tennissen bent, maar het je verlangen is erin te groeien….dan sluit je je aan bij een tennis vereniging. Hoe frustrerend zou je zijn als je na enige tijd bemerkte dat iedereen op de vereniging volmondig zou beamen dat het beoefenen van tennissen van essentieel belang is voor een tennis speler, maar dat de club besloten had dat alle leden uitsluitend alleen thuis tennissen ??!!